In de tijd dat ik nog roeide, moest ik een dagboek bijhouden. Dat betekende gewicht bijhouden, hartslag meten, trainingen bijhouden, resultaten van trainingen beschrijven, hoe ik mij voelde die dag en natuurlijk alles wat ik at.
Dit vond ik verschrikkelijk. Met een hartslagmeter trainde ik nooit, thuis hadden we niet eens een weegschaal, als nuchtere fries beschrijf ik niet graag mijn gevoelens en calorieen bijhouden? Waarom zou je dat doen.
Netjes deed ik wat gevraagd werd. Maar na een week, was ik het zat. Het maakte mij diep ongelukkig. Maar in mijn 2e jaar moest ik er toch weer aan beginnen. Het was belangrijk om mijn doelen te bereiken. Dat was toch wat ik wilde. Doordat ik alles ging bijhouden en volgens mijn coach moest afvallen om sneller te kunnen roeien, ging ik met honger naar bed. Lunchte ik weinig en at ik weinig tussendoortjes. Steeds meer ging ik mij focussen op wat er in ging en wat ik verbrandde.
Eten werd een verplichting. Eet aan wat je verbrand maar dan net iets minder, zo hoor je toch niet over eten te denken. Inmiddels ben ik zo met kcal bezig gegaan, dat ik nu bij elke maaltijd weet wat er in zit. Uiteten gaan doe ik met moeite. Snacken blijft moeilijk met alle gedachtes. Maar stapje voor stapje probeer ik het los te laten en weer te genieten.