nobody's perfect from the outside

Vandaag maakte ik een taartje die van buiten er niet perfect uitzag. Maakte dat uit? Nee want van binnen was de heerlijkheid nog steeds proefbaar. Om eerlijk te zijn was dit gewoon een fout van te veel bakpoeder, aangezien ik soms te snel wil en dan fouten maak met de hoeveelheden.

Maar is dit bij mensen ook niet zo? Oordelen wij niet te vaak iemand op hoe hij of zij er uitziet? Ik betrap mezelf hier wel eens op. Maar waarom doen we dat eigenlijk? Meteen een stempel op iemand drukken. Waarom niet wachten tot we de persoon echt kennen. Wanneer eten er niet lekker uit ziet, of mislukt is, laten we het dan ook links liggen? Als je de keuze hebt voor iets wat er beter uit ziet vaak wel. Maar de vraag blijft, is het ook echt lekkerder.

Ik merk dit ook steeds vaker bij meningen die mensen hebben. Ik eet bijvoorbeeld vaak salades en krijg dan wel vaak de opmerking of ik aan mijn summerbody aan het werken ben. Maar zou je ook een opmerking maken over het gene wat iemand eet die elke dag naar de mac gaat, of iemand die overgewicht heeft? Sinds ik moeite heb met mijn eetpatroon en ben afgevallen, valt mij dit meer op. Daarvoor stond ik daar niet heel erg bij stil, omdat het niet zo dichtbij kwam. Daarbij beken ik dat ik ook zeker wel zulke opmerkingen heb gemaakt naar anderen. Als ik daar op terug kijk, had ik dat misschien beter niet kunnen doen. Ik ken namelijk het verhaal niet.

Ik denk dat dit een lastig onderwerp is, zeker omdat de persoon tegen over je niet altijd zijn verhaal gaat vertellen. Maar je kan altijd even tot 10 tellen voordat je iets zegt. Oordelen kan heel snel, iemand leren kennen kost heel wat meer moeite en tijd. Maar neem eens die tijd, en kijk wat je er voor terug krijgt.

Heb jij wel eens spijt over iets wat je hebt gezegt tegen iemand, omdat je er later achter kwam dat dit best pijn had kunnen doen?